Ewelina Lisowska
Ewelina Monika Lisowska, urodzona 23 sierpnia 1991 roku we Wrocławiu, jest znaną postacią na polskiej scenie muzycznej. Jako piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka, ma na swoim koncie cztery albumy studyjne. Jej twórczość cieszy się dużą popularnością, co potwierdzają szczytowe pozycje dwóch z jej albumów na listach najczęściej kupowanych w Polsce. Jej dorobek artystyczny został doceniony nie tylko przez fanów, ale i branżę muzyczną, czego dowodem są zdobyte nagrody, w tym złote płyty i podwójna platyna. Lisowska ma również na swoim koncie wiele przebojów, które zdobyły serca słuchaczy, w tym utwory takie jak „Nieodporny rozum” czy „W stronę słońca”. Jej talent został wielokrotnie nagrodzony na różnych festiwalach i przez różne instytucje. Otrzymała między innymi Eska Music Awards za najlepszy hit, a także wyróżnienia za najlepszy debiut i bycie najlepszym artystą w sieci. Ponadto, jej utwór „We mgle” został doceniony podczas 51. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Lisowska była również nominowana do prestiżowych nagród, w tym do MTV Europe Music Awards oraz na festiwalach TOPtrendy i Polsat Sopot Festival.
Ewelina Flinta
W wieku 15 lat rozpoczęła swoją muzyczną przygodę, występując w zespole o psychodelicznym brzmieniu Alioth, a następnie kontynuowała karierę w blues-rockowym zespole Dobre Piwo. Jej talent nie umknął uwadze Bogdana Waszkiewicza, który przypadkiem natrafił na nagranie z jednego z jej koncertów. Zafascynowany jej głosem, przekazał kasetę Jurkowi Owsiakowi, który miał okazję posłuchać jej w swoim samochodzie. To wydarzenie stało się początkiem jej drogi do większej sceny. W wieku 17 lat Ewelina zrobiła swój debiut na dużym festiwalu jako członkini nowo utworzonej grupy Surprise. Przyznaje, że występ na Woodstocku miał być dopiero ich trzecim wspólnym koncertem, co dla niej było ekscytującym doświadczeniem. Podczas próby przed występem, kiedy zespół zagrał utwór „Piece Of My Heart” Janis Joplin, zarówno oni, jak i publiczność poczuli, że to będzie dobry występ. Zaintrygowani, ludzie zaczęli wychodzić z namiotów i zbliżać się do sceny, by lepiej usłyszeć i zobaczyć, co się dzieje.
Ewa Farna
Ewa przyszła na świat w Trzyńcu, który leży na pograniczu polsko-czeskim, 12 sierpnia 1993 roku. Jest najstarszym dzieckiem w rodzinie, która ma trójkę dzieci. Mimo że jest Polką, posiada czeskie obywatelstwo i jest częścią mniejszości narodowej na terenie Śląska Cieszyńskiego. Edukację rozpoczęła w szkole podstawowej z polskim językiem nauczania, a kontynuowała w polskim liceum w Czeskim Cieszynie. Po pierwszym roku studiów na Uniwersytecie Warszawskim postanowiła jednak nie kontynuować kierunku prawniczego. Jej muzyczna kariera rozpoczęła się, gdy miała zaledwie 11 lat. Podczas Festiwalu Piosenki Dziecięcej w Hawierzowie została zauważona i otrzymała propozycję nagrania własnej płyty. W wieku 13 lat wydała swój pierwszy singiel „Měls me vůbec rád”, który szybko podbił listy przebojów w 2006 roku. Album, z którego pochodził singiel, osiągnął imponujący sukces, sprzedając się w liczbie ponad 70 tysięcy kopii i zdobywając podwójną platynę w ciągu roku. Jej talent został doceniony na prestiżowej gali muzycznej Czeski Słowik, gdzie otrzymała wyróżnienie jako Odkrycie Roku. Dwa lata później, będąc jeszcze bardzo młodą artystką, zdobyła trzecie miejsce na tej samej gali, stając się najmłodszą laureatką w jej historii. W wieku piętnastu lat rozpoczęła swoją pierwszą solową trasę koncertową, ustanawiając rekord jako najmłodsza piosenkarka, która tego dokonała.
Ewa Demarczyk
Ewa Maria Demarczyk, urodzona w Krakowie 16 stycznia 1941 roku i zmarła w tym samym mieście 14 sierpnia 2020 roku, była cenioną polską artystką. Jej kariera muzyczna była ściśle związana z gatunkiem poezji śpiewanej. Przez dekadę, od 1962 do 1972 roku, współpracowała z znanym krakowskim kabaretem „Piwnica pod Baranami”. Jej talent i charyzma przyniosły jej uznanie na polskiej scenie muzycznej. Demarczyk była podziwiana za swoją ekspresję sceniczną, niezwykłą osobowość i zdolności interpretacyjne, które przyciągały uwagę publiczności i krytyków. Jej umiejętności były wielokrotnie doceniane poprzez liczne nagrody. Artystka zyskała międzynarodową sławę, odnosząc sukcesy na scenach całego świata, w tym w takich krajach jak Austria, Niemcy, Francja, Szwecja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Kuba czy Brazylia. Miała również okazję występować na renomowanych scenach, takich jak Olympia w Paryżu czy Carnegie Hall w Nowym Jorku.
Ewa Błaszczyk
Ewa Błaszczyk to znana postać w świecie polskiej kultury, urodzona w stolicy Polski. Jej edukacja rozpoczęła się w warszawskim liceum, a później kontynuowała naukę w prestiżowej uczelni teatralnej, którą ukończyła z wyróżnieniem. Pierwsze kroki na scenie stawiała jeszcze jako studentka, a jej talent szybko został doceniony przez środowisko akademickie. Jej dorobek teatralny obejmuje wiele znaczących ról, w których wcielała się w postaci z dramatów klasycznych i współczesnych. Występowała jako Julia w sztuce Shakespeare’a, Polly w dziele Brechta, a także jako Joanna d’Arc w interpretacji Claudela. Jej talent był również doceniany w przedstawieniach takich jak „Horsztyński” Słowackiego czy „Droga do Damaszku” Strindberga. Błaszczyk miała okazję grać na międzynarodowych scenach, jak choćby w wiedeńskim festiwalu.Na dużym ekranie Ewa Błaszczyk zyskała uznanie za rolę w filmie „Nadzór”, za którą otrzymała prestiżową nagrodę. Zdobyła również serca widzów dzięki swojej kreacji w kultowym serialu „Zmiennicy”, co zaowocowało otrzymaniem nagrody Wiktora. Jej filmografia jest bogata i różnorodna, obejmując zarówno seriale, jak i filmy fabularne, w których współpracowała z wieloma cenionymi reżyserami. Błaszczyk jest również znana ze swojej muzycznej strony. Interpretuje piosenki o literackim charakterze, wykonywane z wielkim uczuciem. Jej repertuar zawiera utwory wielu znanych autorów, a także piosenki znanych wykonawców. Występy w kabarecie czy na festiwalach poezji śpiewanej to tylko niektóre z jej licznych muzycznych aktywności.
Ewa Bem
Ewa Maria Bem-Sibilska, urodzona 23 lutego 1951 roku w stolicy Polski, jest cenioną artystką na polskiej scenie muzycznej. Jej głos jest rozpoznawalny w jazzie, ale nie stroni również od popu i bluesa. Dodatkowo, Ewa Bem wykazuje się talentem w pisaniu tekstów piosenek. Artystka ta zyskała miano jednej z najbardziej znanych postaci w polskim jazzie, często określana mianem „pierwszej damy” tego gatunku. W jej bogatym repertuarze znajdują się takie przeboje jak „Żyj kolorowo”, „Moje serce to jest muzyk”, „Pomidory”, „Gram o wszystko” oraz „Wyszłam za mąż, zaraz wracam”, które przeszły do klasyki polskiej muzyki rozrywkowej. W swojej karierze Ewa Bem miała okazję współpracować z wybitnymi muzykami jazzowymi, w tym z Andrzejem Jagodzińskim, Markiem Blizińskim i Janem Ptaszynem Wróblewskim. Nie ograniczała się jedynie do solowych występów, ale również śpiewała z zespołami takimi jak Big Warsaw Band, Alex Band i Górny Orchestra. Jej talent doceniany jest nie tylko w Polsce, ale i na międzynarodowej arenie, co potwierdzają koncerty w różnych zakątkach świata, w tym na Kubie, w Indiach, krajach skandynawskich, byłej Czechosłowacji, państwach Europy Zachodniej oraz w Stanach Zjednoczonych.
Eugeniusz Bodo
Eugeniusz Bodo to postać, która niezaprzeczalnie zapisze się w historii polskiego kina jako ikona i symbol przedwojennej epoki filmowej. Jego urok osobisty i styl były nieodłącznym elementem obrazu eleganckiego mężczyzny, a jego talent aktorski i muzyczny przyciągał rzesze wielbicielek. Znany z takich produkcji jak „Czy Lucyna to dziewczyna?”, „Paweł i Gaweł” czy „Piętro wyżej”, Bodo nie tylko grał, ale i śpiewał, zapadając w pamięć dzięki takim utworom jak „Ach, śpij kochanie” czy „Już taki jestem zimny drań”. Data jego urodzenia to 28 grudnia 1899 roku, choć miejsce narodzin Bodo jest tematem dyskusji. Bogdan Eugene Junod, bo tak brzmiało jego prawdziwe imię, przyszedł na świat w Genewie, choć niektóre źródła wskazują na Warszawę lub Łódź. Jego ojciec, Teodor Junod, pochodzący ze Szwajcarii, zarządzał łódzkim kinem Urania. Z kolei matka, Dorota z domu Dylewska, miała polskie korzenie szlacheckie.
Enej
Zespół Enej, który powstał w Olsztynie w 2002 roku, jest owocem współpracy braci Piotra i Pawła Sołoduchów oraz ich kolegi Łukasza Kojrysa, który obecnie pełni rolę managera grupy. Inspiracją dla nazwy grupy była postać Eneja, bohatera dzieła Iwana Kotlarewskiego, który był radosnym kozakiem przemierzającym świat. Skład zespołu odzwierciedla kulturową różnorodność, co wynika z pochodzenia jego członków. Bracia Sołoduch mają ukraińskie korzenie, Mirosław Ortyński urodził się we Lwowie, natomiast pozostali członkowie grupy są Polakami.
Elżbieta Adamiak
Po ukończeniu łódzkiej szkoły muzycznej, gdzie zgłębiała tajniki gry na fortepianie, kontynuowała edukację muzyczną, tym razem skupiając się na gitarze klasycznej w liceum muzycznym noszącym imię Wieniawskiego. Choć podjęła studia socjologiczne, najpierw w Łodzi, a następnie w Krakowie, to jednak zdecydowała się porzucić akademicką ścieżkę na rzecz śpiewu. Jej pierwsze kroki na scenie miały miejsce w 1974 roku, kiedy to zaistniała w łódzkim środowisku studenckim podczas festiwalu „Yapa”. Po przeprowadzce do Krakowa, nie straciła zainteresowania kulturą studencką, nadal angażując się w nurt piosenki turystycznej. Współpraca z uznanymi artystami i grupami muzycznymi pozwoliła jej na rozwijanie swojego talentu. Jej umiejętności zostały docenione na licznych festiwalach, gdzie zdobywała nagrody, w tym wyróżnienie za debiut piosenkarski i kompozytorski na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie w 1975 roku. W 2002 roku, za swoje zasługi dla środowiska studenckiego, uhonorowano ją „Złotym Indeksem” na tym samym festiwalu.
Eleni
Eleni to znana postać na polskim rynku muzycznym, która przyszła na świat w 1956 roku w malowniczej Bielawie. Jej zamiłowanie do muzyki wyrosło z rodzinnego otoczenia, które było związane ze sztuką. W okresie nauki w szkole średniej, Eleni nie tylko uczęszczała na lekcje, ale także rozwijała swoje umiejętności wokalne jako członkini zespołu „Ballada”. Po zakończeniu edukacji w 1975 roku, jej kariera nabrała tempa dzięki dołączeniu do zespołu Prometheus, który był częścią Bałtyckiej Agencji Artystycznej BART w Sopocie. Eleni nie ograniczała się jedynie do występów na scenie, ale również nagrywała dla radia i pojawiała się w telewizji. Jej debiutancki album z Prometheus, zatytułowany „Po słonecznej stronie życia”, ukazał się w 1977 roku. Sukces przyszedł wraz z wydaniem pierwszego solowego albumu „Ty jak niebo, ja – jak obłok” w 1980 roku, który później został wydany również w wersji angielskiej pod nazwą „Lovers”. Eleni ma na swoim koncie ponad 20 albumów, które cieszyły się ogromną popularnością, co potwierdzają liczne „Złote” i „Platynowe Płyty”. Jej obecność na scenie muzycznej była zauważalna nie tylko podczas występów na Festiwalu w Opolu, ale również na innych prestiżowych wydarzeniach, takich jak Festiwal Piosenki Radzieckiej czy Good News Festival.
Elektryczne Gitary
Założenie zespołu Elektryczne Gitary to efekt wspólnych działań Rafała Kwaśniewskiego, grającego na gitarze, oraz Piotra Łojka, który pełnił rolę basisty i klawiszowca. Ich celem było stworzenie rockandrollowej formacji, która głównie miała wykonywać utwory autorstwa Kuby Sienkiewicza. W tamtym czasie Sienkiewicz dysponował bogatym, choć mało znanym zestawem oryginalnych piosenek. Przed objęciem roli lidera w Elektrycznych Gitarach, Sienkiewicz był już doświadczonym muzykiem. Występował solo z gitarą, prezentując zarówno własne kompozycje, jak i twórczość innych artystów, w tym Jacka Kleyffa czy Jacka Kaczmarskiego. Współpracował również z reggae’ową grupą Niepodległość Trójkątów, prowadzoną przez Andrzeja Zeńczewskiego, a także z zespołem Miasto, gdzie grał razem z Piotrem Łojkiem i Krzysztofem Bieniem, co bezpośrednio przyczyniło się do powstania Elektrycznych Gitar. Pierwsze kroki nowo utworzonego zespołu miały miejsce w warszawskim klubie Hybrydy. To właśnie tam, 25 kwietnia 1990 roku, Elektryczne Gitary zarejestrowały demo zawierające ponad 20 wersji piosenek. Te nagrania później posłużyły jako materiał na albumy „Wielka Radość” oraz „A Ty Co”. Debiutancki występ kwartetu miał miejsce również w Hybrydach, dokładnie 10 maja 1990 roku, co oznaczało oficjalny początek działalności grupy na polskiej scenie muzycznej.
Eldo
Leszek Kaźmierczak, znany w świecie muzyki jako Eldo lub Eldoka, to artysta, który zyskał uznanie na polskiej scenie hip-hopowej. Urodzony w stolicy Polski w 1979 roku, rozwinął swoją karierę nie tylko jako raper i twórca tekstów, ale także jako osobowość radiowa. Jego muzyczne korzenie sięgają czasów, kiedy tworzył część składu Grammatik, a także kiedy współzarządzał wytwórnią Frontline Records. Jego talent i wszechstronność pozwoliły mu na współpracę z artystami z różnych muzycznych światów. Pracował z DJ-em Vadimem z Rosji, czeskim duetem Indy & Wich, a także z polskimi muzykami, takimi jak Leszek Możdżer i Monika Brodka. Dla tej ostatniej napisał teksty do dwóch utworów, które znalazły się na jej albumie „Moje piosenki”. Kaźmierczak pokazał również swoje aktorskie oblicze, występując w filmie „Blokersi” w reżyserii Sylwestra Latkowskiego. Jego obecność na scenie muzycznej została doceniona nie tylko przez fanów, ale i krytyków. W 2011 roku magazyn „Machina” umieścił go na wysokiej, piątej pozycji w rankingu najlepszych polskich raperów. Eldo nie ograniczał się jednak do muzyki. Jako dziennikarz radiowy, prowadził programy w stacjach takich jak Radio Euro i Weszło FM, gdzie słuchacze mogli go usłyszeć w audycji „Eldoradio”.
Edyta Górniak
Edyta Górniak to znana postać na polskiej scenie muzycznej, która zyskała popularność dzięki przebojowi „To nie ja”. Jej talent został doceniony na arenie międzynarodowej, kiedy w 1994 roku zdobyła drugą lokatę na konkursie Eurowizji odbywającym się w Dublinie. Jest uznawana za jedną z najbardziej utalentowanych wokalistek w Polsce, co potwierdza jej imponujący zakres głosu obejmujący 3 oktawy i 8 półtonów. Górniak specjalizuje się w muzyce pop i dance, ale jej umiejętności nie ograniczają się tylko do śpiewu. Artystka wykazuje się również talentem kompozytorskim oraz pisze teksty do swoich utworów.
Edyta Geppert
Edyta Geppert, urodzona 27 listopada 1953 roku w Nowej Rudzie, jest znaną polską piosenkarką, która również jest członkiem Akademii Fonograficznej ZPAV. Wyrastała w rodzinie o muzycznych korzeniach, a jej matka miała węgierskie pochodzenie, co wpłynęło na jej zamiłowanie do czardaszy węgierskich. Już jako pięciolatka otrzymała od dziadka akordeon, co zapoczątkowało jej muzyczną drogę. Geppert jest artystką wszechstronną, która nie ogranicza się do jednego gatunku muzycznego. Jej repertuar jest bogaty i różnorodny, obejmujący zarówno utwory spokojne i nastrojowe, jak i te o charakterze dramatycznym, refleksyjnym, lirycznym czy nawet kabaretowym. Nie stroni również od eksperymentów z muzyką country, hard rockiem, heavy metalem, a nawet rapem. Mimo że jej twórczość często określana jest jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, sama Geppert nie przepada za takimi etykietami. W odpowiedzi na próby klasyfikacji swojej muzyki podkreśla, że jest po prostu piosenkarką wykonującą piosenki. Dla Edyty Geppert piosenka ma głębokie znaczenie. Uważa ją za krótki wiersz, który wzbogacony muzyką staje się towarzyszem różnych okoliczności społecznych. Piosenki mają moc umilania czasu zarówno w chwilach radości, jak i w codziennych trudnościach, niezależnie od statusu materialnego słuchaczy.
Edyta Bartosiewicz
Warszawianka urodzona 11 stycznia 1966 roku, wychowała się na Wolskiej 113, gdzie przeżyła typowe dla wielu dzieciństwo. W wieku zaledwie dziesięciu lat, dzięki nagrodzie od ojca za dobre wyniki w szkole, rozpoczęła samodzielne próby grania na gitarze. Tworzyła proste utwory, często z tekstami w języku angielskim, które – jak sama przyznaje – były pełne błędów. W tamtym czasie nie wyobrażała sobie, że mogłaby zrobić karierę muzyczną, czując się osobą nieprzeznaczoną do świata muzyki. W okresie licealnym, uczęszczając do szkoły imienia Kopernika, skupiła się na sporcie, trenując siatkówkę przez dekadę, a wcześniej także łyżwiarstwo szybkie. Po zakończeniu edukacji średniej, pod wpływem nacisku rodziców, rozpoczęła studia na SGPiS, co później stało się źródłem wewnętrznego konfliktu. Jednak nie porzucając marzeń muzycznych, założyła swój pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Projekt ten nie spełnił jednak pokładanych w nim nadziei. Pomimo propozycji Waltera Chełstowskiego dotyczącej profesjonalnych nagrań, w 1986 roku podjęła decyzję o wyjeździe do Londynu. W stolicy Wielkiej Brytanii spotkała zespół The Blue Airplanes, a po serii ich występów na brytyjskich scenach, uświadomiła sobie, że muzyka jest tym, czego zawsze jej brakowało. Pierwsze publiczne próby śpiewu spotkały się z pozytywnym odbiorem, co zachęciło ją do dalszego działania. Wokół niej zaczęli gromadzić się ludzie gotowi pomóc w sfinansowaniu nagrania debiutanckiego albumu w Polsce. Po pół roku pobytu w Londynie, wróciła do Warszawy, by kontynuować swoją muzyczną przygodę.