Agnieszka Osiecka była wszechstronnie utalentowaną artystką, która przyszła na świat 9 października 1936 roku w Warszawie. Jej twórczość obejmowała różne dziedziny sztuki i mediów. Znana przede wszystkim jako poetka, Osiecka wyróżniała się także jako twórczyni tekstów piosenek. Jej talent nie ograniczał się jednak tylko do słowa pisanego – była również cenioną pisarką, a także reżyserką w teatrze i telewizji. Działalność dziennikarska również znalazła miejsce w jej bogatym dorobku artystycznym. Agnieszka Osiecka zmarła w swoim rodzinnym mieście Warszawie 7 marca 1997 roku.
Życie młodej Agnieszki Osieckiej
Agnieszka Osiecka przyszła na świat w stolicy Polski, Warszawie, dziewiątego dnia października 1936 roku. Jej rodzicami byli Wiktor Osiecki, pochodzący z Belgradu, który czuł się związany z monarchią austro-węgierską z racji wychowania w domu o polsko-węgierskich korzeniach, oraz Maria Osiecka, prowadząca przed wojną salony literackie. Wiktoria z Oreszkiewiczów, babka Agnieszki, miała serbsko-rumuńskie pochodzenie. Mimo że Wiktor Osiecki w II Rzeczypospolitej czuł się osobą bez państwa, jego rodzina miała bogate i zróżnicowane korzenie.
Wkrótce po urodzeniu się Agnieszki, rodzina Osieckich przeniosła się do Zakopanego, gdzie prowadzili kawiarnię „Watra”. Jednak przed wybuchem wojny powrócili do Warszawy, gdzie kontynuowali działalność kawiarnianą. W czasie wojny opiekę nad Agnieszką sprawowała niania Nina. Po traumatycznych doświadczeniach powstania warszawskiego i pobycie w obozie przejściowym rodzina została zmuszona do pracy w Austrii. Tamte chwile Agnieszka wspominała jednak jako beztroskie, pełne zabaw z rówieśnikami i obserwacji spokojnego nieba.
Po zakończeniu wojny Osieccy wrócili do swojego mieszkania w Warszawie. Agnieszka, będąc już nastolatką, musiała zmierzyć się z krytyką ze strony rówieśników, którzy nie akceptowali jej indywidualizmu. Dziewczyna starała się znaleźć równowagę między potrzebą akceptacji a realizacją własnych marzeń. W tym czasie jej ojciec opuścił rodzinę, co wpłynęło na dalsze losy Agnieszki.
Edukację Agnieszka kontynuowała w liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie. Wpływ ojca, który promował niezależne myślenie i rozwój intelektualny, był dla niej bardzo ważny. Matkę postrzegała jako osobę słabą i zdominowaną przez innych. Agnieszka była wychowywana w duchu wolności i niezależności, co kształtowało jej osobowość. W latach szkolnych jej poglądy ewoluowały, a aktywność w Związku Młodzieży Polskiej i konflikty związane z jej bezkompromisowymi postawami doprowadziły do alienacji zarówno wśród koleżanek, jak i kolegów, w tym Jerzego Rajskiego, który był obiektem jej pierwszych uczuć.
Działalność artystyczna Agnieszki Osieckiej
W okresie studiów rozpoczęła działalność w Spółdzielni Satyryków, a w latach 50. i 70. była związana ze Studenckim Teatrem Satyryków. Współtworzyła tam jako członek rady artystycznej i autorka licznych tekstów piosenek. Jej twórczość literacka obejmowała również publikacje w różnych czasopismach, takich jak „Głos Wybrzeża” czy „Nowa Kultura”. Współpracowała z wieloma magazynami, a także była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 50. zajmowała się również pisaniem reklam telewizyjnych.
Jej talent został doceniony w 1963 roku, kiedy to zdobyła pierwszą nagrodę na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za utwór „Piosenka o okularnikach”. Przez kolejne lata prowadziła Radiowe Studio Piosenki, które odegrało znaczącą rolę w promowaniu polskich artystów. W 1966 roku otrzymała nagrody na festiwalu w Opolu za dwie piosenki, które później znalazły się na wydanej przez Polskie Nagrania „Muza” płycie. W połowie lat 90. współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, gdzie napisała swoje ostatnie dzieła teatralne i songi, które zyskały uznanie krytyków jako wybitne osiągnięcia w jej karierze artystycznej.
Twórczość Agnieszki Osieckiej
Agnieszka Osiecka, znana jako wybitna autorka tekstów piosenek, stworzyła ich blisko 2000. Jej twórczość została opublikowana w wielu tomach, z których pierwszy to „Kolory” z 1963 roku, a kolejne to między innymi „Wyszłam i nie wróciłam” z 1969 roku, „Listy śpiewające” z 1970 roku, aż po „Opisanie szopki” z 1991 roku. W 2004 roku Polskie Wydawnictwo Muzyczne podjęło się wydania obszernego zbioru jej utworów pod nazwą „Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej”, który miał zawierać blisko 500 piosenek. Mimo planów wydania 13 tomów seria zakończyła się na dziesiątym tomie w 2009 roku z powodu wycofania się sponsora.
Osiecka nie ograniczała się tylko do pisania piosenek. Była również autorką scenariusza do popularnego widowiska muzycznego „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, które w 1964 roku zdobyło główną nagrodę na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej i stało się teatralnym hitem lat 60. w Polsce. Scenariusz tego spektaklu został udostępniony w cyfrowej bibliotece Polona.
Jej talent literacki objawiał się także w tworzeniu opowiadań, książek fabularnych, wspomnieniowych oraz dzieł dla dzieci. Wśród nich znalazły się takie pozycje jak „Biała bluzka”, „Czarna wiewiórka”, „Salon gier”, a także „Szpetni czterdziestoletni” i „Rozmowy w tańcu”. Młodsi czytelnicy mogli cieszyć się książkami „Dzień dobry Eugeniuszu” czy „Wzór na diabelski ogon”. Osiecka pisała również sztuki teatralne, w tym adaptacje dzieł Singera, jak „Sztukmistrz z Lublina” czy „Wilki, Darcie pierza”. W 1985 roku prowadziła dziennik dedykowany Adamowi Michnikowi, który został opublikowany jako „Na wolności. Dziennik dla Adama” w 2008 roku. Pracowała także nad librettem do opery dziecięcej „Pan Marimba”, jednak nie doczekała premiery spektaklu, która odbyła się po jej śmierci. Na podstawie jej książki „Dixie” powstał serial animowany, do którego również napisała dialogi.
Prywatne życie Agnieszki Osieckiej
W czasie studiów towarzyszył jej Janusz Gazda. Niedługo potem, na styku lat 50. i 60., zawiązała się między nią a znanym pisarzem Markiem Hłaską więź uczuciowa, która przerodziła się w zaręczyny. Ich relacja była pełna napięć, głównie z powodu konieczności utrzymywania związku na odległość. Gdy Hłasko wyjechał do Paryża, a później do Berlina Zachodniego, nie zdecydował się na powrót do kraju, obawiając się konsekwencji ze strony władz i wojska. Osiecka, nie mogąc otrzymać paszportu, pozostała w Polsce. Wkrótce po tym pisarz zakończył ich kontakt. W jednym z listów wyraził obawy o przyszłość ich relacji. Spotkali się ponownie tylko raz, w 1968 roku w Los Angeles.
W 1963 roku Osiecka wyszła za mąż za Wojciecha Frykowskiego, jednak ich małżeństwo trwało zaledwie pół roku. Powodem rozstania były między innymi przemoc fizyczna, niewierność i problemy alkoholowe Frykowskiego. Po rozwodzie związała się z Andrzejem Jareckim, a następnie wyszła za inżyniera Wojciecha Jesionkę, z którym również rozstała się po kilku miesiącach. Jej kolejnym partnerem był Daniel Passent, z którym miała córkę Agatę, późniejszą dziennikarkę. Po rozstaniu z Passentem, przez 14 lat była w związku ze Zbigniewem Mentzlem, aż do ich rozstania w 1994 roku.
Brak komentarzy